අබුද්දස්ස කාලේ

අහස උසට ජීවන බර වැඩි වෙන්නේ
අය වැයකුත් ළඟ ලඟදිම පැමිණෙන්නේ
ඒකෙන් වත් සෙතක් වේද සිතමින්නේ
අප්පච්චී නිරතුරුවම පසුවන්නේ...

බඩු මිල ටික ටික පියඹන්නේ
ජීවත් වෙන අමාරුබව පෙනෙන්නේ
ගෙදරින් නිසා තාමත් කන්නට දෙන්නේ
ජීවන බර පොඩ්ඩක්වත් නොදැනෙන්නේ...

හැමදාමත් මෙහෙම ඉන්න බැරිවෙනේ
මගෙ දේවල් මට කරගන්න සිදුවෙන්නේ
ඒ හින්දා ඉදිරිය ගැන මට සිහිවන්නේ
සිහිවනකොටම බියැකුත් මට දැනෙන්නේ...

පංති යන්න සල්ලි ඕන, මල්ලි කියන්නේ
කොන්ඩෙ බඳින්න එකක් ඕන, නංගි හඬන්නේ
සීනි නැතුව තේ බොනවද, අම්ම අහන්නේ
මේව ඇහෙන විට, මට තනියම හැඬෙන්නේ...

කවදා හිතට සැනසීමක් දැනේදෝ
හැමදා මෙදුක උහුලන්නට වේ දෝ
මේ ලෙස ගෙවෙන්නේ පෙර කල පවක් දෝ
අබුද්දස්ස කාලේ කුමට උපන් දෝ...